Selamat sore

Selamat sore ofwel een goedemiddag!

Allereerst bedankt voor jullie reacties! Met mij en Richard gaat het prima. Ik moet zeggen dat wij ons hier uitstekend vermaken en wij nog lang niet van plan zijn om naar huis te gaan. Hoewel Air Asia daar anders over dacht (maar daarover later meer…)!

Het afgelopen weekend hebben Richard en ik doorgebracht in Jakarta. Vrijdagavond om 16:45 lokale tijd zijn wij na een vermoeiende reis aangekomen in Indonesie. Helaas verliep de trip hier naar toe niet geheel vlekkeloos.

Die donderdagochtend, onderweg naar Schiphol, kwam Richard erachter dat hij zijn handbagage (met o.a. zijn paspoort!!) thuis had laten liggen. Het was voor ons de vraag of wij onze vlucht naar Londen wel gingen halen...

Het tweede zweetmoment was bij aankomst in Indonesie. Voordat Richard en ik de douane mochten passeren, moesten we eerst een visum voor 30 dagen halen. Op vertoon van een ticket (het bewijs dat je Indonesie binnen 30 dagen verlaat) wordt er een visum afgegeven. Wat bleek: deze ticket lag in onze bagage!! Ik keek Richard aan en zag de dikke zweetdruppels al op zijn voorhoofd opkomen. Ook ik begon het warm te krijgen en scheet op dat moment alle kleuren van de regenboog. Ik keek de man op mijn zwoelst aan en voor 150.000 IDR kregen we alsnog een visum. Selamat datang in Indonesie.

Bij het verlaten van de terminal stonden oom Bennie en Feibe ons al op te wachten. Richard was al opgelucht omdat zijn grootste angst (koffers kwijt raken gedurende het 3x overstappen) geen waarheid was geworden. Oom Bennie en Feibe brachten ons naar de auto, waar de beklemmende warmte van Jakarta ons tegemoet kwam zodra we deuren van het vliegveld uitliepen.

Na wat geklets hier en daar over de reis kwamen we er na een half uur achter dat we pas een kilometer gereden hadden. Vrijwel vanaf het moment dat we de parkeerplaats verlieten, kwamen we in de file. Voor oom Bennie en Feibe de normaalste zaak van de wereld en later bleek ook wel waarom. Hoe verder we hartje Jakarta betraden, hoe drukker en chaotischer het werd! Tienduizenden motorfietsen (ook wel kakkerlakken genoemd) zoefden links en rechts, voor en achter ons voorbij. De een nog zwaarder beladen (hele families!) dan de ander (klein kind voorop).

Het ‘mooie’ aan het verkeer in Jakarta is de onderlinge acceptatie van de weggebruikers. Alles zoeft door elkaar, voor elkaar, achter elkaar, je verzint het niet! Van twee rijbanen maakt men spontaan op eigen initiatief vijf rijbanen, of zelfs meer. De busbaan, vluchtstroken en zelfs het voetpad wordt niet ontzien. De Indonesische regering ziet ook dat dit niet werkt en heeft hiervoor speciaal een tolweg aangelegd door de stad. Jammer, dat juist deze tolweg vast stond en het ‘gewone’ verkeer redelijk door kon tuffen. Een andere opmerkelijke oplossing was de “3-personen-regel”. Deze regel is van kracht op enkele rijbanen tussen bepaalde uren waar een auto met minder dan drie personen erin op de bon wordt geslingerd. Jaja, dat zal het fileprobleem oplossen!

Nog voordat we bij het hotel werden afgezet moesten we van oom Bennie en Feibe uiteraard eerst eten. Ze brachten ons mee naar een restaurant van een vriendin van Feibe, waar we heerljke ayam goreng, nasi goreng en Richard een koud Bintang biertje bestelde. Richard stond gelijk vol in de picture in dit louter door kleine Indo’s bezochte restaurant. Alle ogen waren op hem gericht! Na het eten kwamen we langs een tankstation waar Feibe wilde tanken. Helaas was de benzine op. Ja, je leest het goed: OP, oftewel habis. Dan maar een volgend tankstation en ook hier was de benodigde benzine op, maar men had een alternatief. En dat werkte. Goed, door naar het hotel waar het hotelpersoneel de boeking in eerste instantie niet kon vinden. De goedlachse receptioniste zocht op Teunissen, Tennissen, Dennis maar dit allemaal zonder resultaat. Zelfs toen Feibe ons ging helpen, werd niks gevonden. Gelukkig waren er nog kamers vrij en konden we gewoon een kamer bemachtigen. Vijf minuten na het inchecken werden we op onze kamer al gebeld dat de reservering gevonden was onder Mister Richard.

Nadat oom Bennie een beetje uitlegde wat er in de wijk te doen was, zijn we even over Jalan Jaksa gelopen. Jalan Jaksa is een bekende straat onder de backpackers en het barst hier van de kleine cafeetjes, eetkraampjes en van die dames die mannen schaamteloos aanspreken, aldus onze twee tourguides. Nadat we de straat een keer van voor naar achter gezien hadden en toch wel beseften dat we erg moe waren, liepen we terug naar ons hotel. Daar had Richard nog wel even sjans met een van die ‘dames’ waar oom Bennie het over had. Jammer dat deze volgevormde dame er een stuk mannelijker uit zag van dichtbij, waarna Richard een illussie armer was.

Na een prima nacht zijn we vol goede moed opgestaan en hebben ons op laten halen door oom Bennie en Feibe die twee medepassagiers bij hadden. Het waren Johana, de oudere zus van Feibe en Debby, het nichtje van beiden. Ze brachten ons naar Ancol, een groot recreatiepark in Jakarta met oneindig veel plezier en vertier. Wij kozen uiteraard voor … eten! We liepen het restaurant en sloegen meteen rechtsaf naar de visafdeling. Hier zwommen de mooiste vissen in de kleinste bakken en lagen levende krabben, kreeften en garnalen te wachten om het gebraden te worden. Onze experts zochten een geschikt maal en we namen plaats aan het water. Ondertussen genoten we van een door Johana zelfgemaakte Kelapataart, een gebakje van kokos. Verder genoten we van de heerlijke vis, rijst en overige gerechten waarna we gingen uitbuiken op een bootje op zee.

Na Ancol reden we naar een van de ontelbare shopping malls die Jakarta rijk is. Dit was volgens onze tourguides een goedkopere shopping mall waar de lokale bevolking voornamelijk shopt. Nadat we ook hier de food court hadden getest, gingen we naar een tante van Debby. Deze tante woont met haar man in een prachtig huis midden in een wijk die zich kenmerkt door smalle straatjes, lokale winkeltjes en spelende kinderen. We reden het terrein op waar we werden geattendeerd op mooie fruitbomen en een zee van ruimte die werd omringd door groen, groen en nog eens groen. Het leuke was dat deze mensen nog een klein woordje Nederlands spraken (“als een kiep zonder kop”) uit de tijd dat zij in Nederland woonden, ruim zestig jaar geleden. Nadat we ook hier weer wat gegeten hadden en de kleine Daniel ons liet zien hoe behendig hij was met zijn I-Phone zijn we met duizenden nieuwe indrukken terug naar het hotel gebracht.

De laatste dag in Jakarta gingen Richard en ik ‘s ochtends samen op pad. We dronken koffie bij Starbucks en zijn toen gaan lopen, shopping mall in, lopen, lopen en nog eens lopen. Er kwam maar geen einde aan. We wilden richting oom Bennie en Feibe lopen, die – zoals het in de auto leek – redelijk dichtbij woonden. We kwamen echter bedrogen uit, waarna we een taxi terug namen naar het restaurant van dag 1 en hen daar ontmoetten. We hebben van daaruit onze rondreis door Jakarta voortgezet met een bezoek aan de oude wijk Batavia, nu Kotatua genaamd en de Monas. De Monas is een door oud-president Soekarna gebouwd onafhankelijkheidssymbool wat door de lokalen ook wel gekscherend “Het symbool van mannelijkheid wordt genoemd”. Jullie mogen zelf invullen waarom…

Toen deze dag op zijn einde kwam zijn we vroeg naar bed gegaan, want de andere dag moesten we de trein zien te halen van 8u op het station Gambir. De zogenaamde Eksekutif trein bracht ons via de noordkust van het eiland Java naar Yogyakarta, de plaats in Centraal Java waar we nu zitten.

Hiermee houdt dan ook het eerste verslag op, want we hebben honger!!!
Het verslag van Yogya over een paar dagen wel online komen te staan.

Groetjes vanuit een heel warm Indonesie