Pattaya, Disneyland voor volwassenen

Het heeft even geduurd om de knoop door te hakken maar onze keuze is dus gevallen op Pattaya. Voor de mensen die Pattaya niet 'kennen', Pattaya staat bekend als het paradijs voor mannen en de stad wordt doorgaans in een adem genoemd met toerisme, sex en uitgaan. Verder is Pattaya een relatief duur deel van Thailand, de stranden zouden vies zijn, het zou er stinken en nog tal van waardeoordelen over het Salou van Thailand. Waarom wij dan toch voor Pattaya gekozen hebben? Garantie op goed weer (een absoluut vereiste na drie slechte dagen in Krabi) en we hebben getracht de bovengenoemde oordelen van Pattaya op waarde in te schatten.

De laatste dag in Krabi stond in het teken van de zaakjes daar afronden. Het hotel werd betaald, de reis naar Pattaya werd geregeld met de hulp van een lokaal reisbureautje waar Latoya voor de zoveelste keer werd begroet in het Thais en werd omgedoopt tot Lotaaai. De volgende dag namen we afscheid bij 89 en om 09:00u kwam een ingehuurde chauffeur ons ophalen om ons naar Phuket Airport te brengen. Bij het betreden van het eiland Phuket werd Latoya door politiemensen verzocht haar paspoort te laten zien (Richard niet). De man in het blauw keek er eens aandachtig in en besloot dat het goed was, we mochten Phuket in! We checkten in, boarden en toen we eenmaal in het vliegtuig zaten voelde Latoya zich erg opgelaten tussen zoveel mannen. Het krakkemikkige vliegtuig bestond voor 90% uit mannelijke reizigers, allen onderweg naar Pattaya. Bij ons begon de geruchtencarrousel al aardig op gang te komen en binnen anderhalf uur landden we op U-Tapao Airport. Een vliegveld met een erg dubieuze reputatie gebaseerd op gestrande reizigers en beperkte informatievoorzieningen maar ook een heel klein vliegveld met maar een handjevol vluchten per dag. Daar hadden wij niet zoveel mee te maken, we stapten uit, pakten onze baggage, regelden een taxi en weg waren we.

In de taxi probeerde Richard vanaf de achterbank een gesprek aan te knopen met de chauffeur maar wederom was de taalbarriere te hoog om meer dan twee zinnen over en weer uit te wisselen. Richard: "Are there many tourists in Pattaya nowadays?" waarop de chauffeur antwoorde "Around 15 minutes" en enigzins ongemakkelijk lachte. Laat maar, moet Richard gedacht hebben en plofte met zijn rug tegen de achterbank. Na zo'n drie kwartier arriveerden we bij ons hotel, het Sunshine Garden Resort, in het noorden van Pattaya. De chauffeur hielp ons mee met het uitladen van de baggage en, nadat we waren begroet door de portier van het hotel, weg wassie. We checkten in en toen we op onze kamer de tassen uitpakten kwam Latoya tot een vreselijke ontdekking: we waren een tas vergeten! Deze blauwe plastic tas lag nog in de kofferbak van de taxichauffeur en bevatte een prachtige deken, wat foto's en boeken. Kortom, even gigantisch balen, beetje mopperen en daarna heel snel goed nadenken hoe we de tas weer terug konden krijgen. We achterhaalden het telefoonnummer van het vliegveld en begonnen als gekken te bellen. Het was inmiddels al 19:00u en er was natuurlijk niemand meer aanwezig, dan de andere dag maar weer terugbellen. Om onze gedachten een beetje van ons af te zetten, want wat baalden we!, besloten we om maar gewoon naar het centrum te gaan om een hapje te eten en ergens iets te drinken. We hielden een van de vele songteaws aan die ons voor 100 baht naar het centrum bracht. We brachten ook nog een bezoekje aan de Walking Street, een beruchte straat in het zuiden van Pattaya met Go Go Bars, gewone bars en honderden jonge meiden en jongens die je ergens naar binnen willen hebben wat heel Pattaya mag horen. Nooit geweten dat ze hier zo hard konden schreeuwen.

De volgende dag waren we er al weer vroeg bij (07:00u) om te ontbijten en het vliegveld te bellen. Nadat de telefoon eerst ontelbare keren overging werd deze dan na twintig minuten eindelijk opgenomen. Het tempo in Azie, en dus ook in Thailand, ligt vaak laag en soms gaan zaken niet zo efficient als wij dat gewend zijn. Het heeft geen zin om dan boos te worden, want dat schijnt averechts te werken. De vrouw die ons te woord te stond begreep de situatie, noteerde ons Thaise telefoonnummer en beloofde vandaag nog terug te bellen. We gingen het dichtsbijzijnde strand verkennen en om 10:00u werden we al teruggebeld door het vliegveld en een minuut later ook door de taxichauffeur. Om 13:00u zou hij naar het hotel komen om de tas terug te geven. Yes! En we waren als een kind zo blij. Iets voor 13:00u waren we terug bij het hotel om in de lobby te wachten op de taxichauffeur. Vijf minuten later, tien minuten later, een kwartier later en nog altijd geen taxichauffeur. Richard wordt ongeduldig en wil gaan bellen maar houdt bovenstaande cursief gedrukte zin in zijn achterhoofd en telt tot .. heel veel. Als het uiteindelijk 13:30u is geworden wordt het hem te veel en belt de taxichauffeur op. In zijn beperkte Engels maakt hij Richard duidelijk dat hij niet om 13:00u komt (dat hadden we inmiddels in de gaten ja!) maar om 18:00u. Zucht.

Ons hotel is gelegen op ongeveer tien minuten lopen van het centrum en Pattaya Beach dus wij daar maar heen. We namen een soepje als lunch in een Duits cafe waar een mevrouw doodvrolijk ranzige porno-DVD's kwam verkopen. Aan tafel. Niet alleen bij ons, maar ook bij een Duits gezin met klein kind vielen de ogen zowat uit de oogkassen. Snel door naar Pattaya Beach, daar een strandstoeltje gehuurd en lekker tot iets voor 18:00u van de zon genoten. We zorgden dat we voor 18:00u terug in het hotel waren en om klokslag 18:00u kwam de taxichauffeur terug met onze tas! Jeeuh, alles zat er nog in en de man werd hartstochtelijk bedankt. Onze avond kon niet meer stuk en we besloten dit te gaan vieren onder het genot van een Pina Colada cocktail in een normale bar in Soi 7. In het Thaise stratensysteem staat de term Soi voor een zijweg van een grote straat. In Pattaya is de Pattaya Beach Road de grote straat waar alles om draait en de daaraan gelegen Sois zijn genummer van 1 t/m 13. De straat loopt van noord naar zuid, waar het eindigt bij de Walking Street.

Verder bestond deze week uit een aantal vaste rituelen voor ons. We stonden elke ochtend op zonder wekker (rond 09:00u), genoten van het uitgebreide ontbijt in het hotel, liepen op ons gemakje naar Pattaya Beach waar we een strandstoel huurden, 's middags gingen we een rondje lopen op de boulevard en een drankje doen waarna we ons weer terug in onze stoel nestelden, rond 17:00u gingen we naar het hotel waar we ons gingen opfrissen, toen we daarmee klaar waren namen we een songteaw naar het centrum waar we een restaurantje zochten, na het eten gingen we op zoek naar een barretje om wat te drinken en rond middernacht besloten we om terug naar het hotel te gaan. Kortom, een echte chill-vakantie. Ook wel heerlijk, na zeven weken rondtrekken.

Tijdens onze vaste patronen konden we prima van de gelegenheid gebruik maken om de sfeer in Pattaya eens goed te proeven en te beoordelen. Pattaya wordt bezocht door talloze toeristen, niet alleen Europeanen, ook Arabieren, Pakistanen, Russen, Amerikanen en veel meer. En ze komen hier (bijna?) allemaal voor hetzelfde... Richard ergerde zich in het begin nog regelmatig aan die 'vieze mannen' die ook meermaals een vleeskeurende blik richting zijn vriendinnetje wierpen. Latoya daarentegen ergerde zich vooral aan de luidkeelse en veel te schaars geklede prostituee(tje)s, maar was toch wel erg benieuwd hoe die meiden zouden reageren naar Richard. Dus wat deden we, we liepen door een van de duistere Sois tussen de nachtelijke dames. Richard voorop, met een metertje of twee achter hem Latoya. Latoya verheugde zich erop dat misschien zelfs wel een ladyboy Richard zou versieren, maar na vijf minuten was de pret al over. Richard werd zowat naar binnen getrokken door een plaatselijke schone, waarna deze dame op een woedende blik van Latoya kon rekenen. De rest van de vakantie liep Latoya naast Richard, in plaats van voor of achter hem.

In diezelfde soi, Soi 6, besloten we om in een normale bar te zitten tegenover de rode lampen. We zagen regelmatig mannen naar binnen en naar buiten lopen en buiten stonden de meisjes alles uit de kast te halen om de mannen naar binnen te lokken. De meeste mannen liepen door, met een schuin oogje naar de meiden, maar daar waar een man inging op de verleidingen van de vrouw was het voor ons lachen, gieren, brullen. Mannen werden voor schut gezet door deze doorgewinterde mannenverslinsters en liepen meerdere keren met het schaamrood op hun kaken vlug de soi uit.

Gister was onze laatste avond en genoten we tussen de kerstverlichting (erg raar om bij 30 graden in kerstsferen te zijn) van een heerlijke maaltijd bij Hopf. Richard bestelde een zogenaamde reservepizza (ei in plaats van tomaat als topping) en Latoya een heerlijke Duitse kip met aardappelen. Ook daar moesten we wel erg lachen om een van de vele opmerkelijke koppels, die je overal in Pattaya ziet rondlopen. Een op leeftijd zijnde Amerikaanse man met zijn veel jongere Thaise vriendin die amper Engels spreekt. De gesprekken die zij voerden deden ons denken aan de gesprekken die Latoya en Richard zeven jaar geleden voerden: "Who is your favourite singer?" en "Do you always wear shirts with holes in it?".

Pattaya wordt door mannen vaak betiteld als een paradijs. Een paradijs voor mannen, die van seks met Thaise meiden houden. Hier worden t-shirts verkocht met de opdruk "Good guys go to heaven, bad guys go to Pattaya". Vooroordelen zijn er genoeg, en we moeten eerlijk bekennen dat wij er inmiddels ook vol van zitten. Of mogen wij onze vooroordelen inmiddels promoveren tot oordelen? Het is soms zo lachwekkend om te zien, die typische Pattaya-ganger: oud (50+), bierbuik, slecht gekleed (daar valt over te twisten, dat weten we), getattoeerde armen en doorgaans een veel knappere en veel jongere Thaise dame aan zijn zijde. We keken soms onze ogen uit bij het passeren van weer zo'n opmerkelijk koppel, vaak zo verliefd. Tot we door kregen dat ook wij meer dan eens werden aan- en nagekeken. Tja, wij voldoen ook aardig aan het profiel hoewel Latoya niet zo oud is, geen bierbuik heeft en haha.. grapje.

Een keer werden we ook bevangen door een gevoel van medelijden. Medelijden met een wat dikkere, blanke man die in de steek werd gelaten door zijn meisje. Tuurlijk, het was geen gezicht. Een man van over de 150 kg met een jonge, slanke, knappe meid. Maar de teleurstelling en de verontwaardiging waren van zijn gezicht af te lezen. Maar met wie moeten we nou eigenlijk medelijden hebben in Pattaya? Met die mannen die behoren te weten dat elke Thaise prostituee die zij hier opdoen niet de ware voor hun is? Of met die vrouwen, die zich verlagen tot seks met mannen die - met alle respect - nou niet echt moeders mooiste zijn? Natuurlijk kennen wij ook die verhalen van noodgedwongen gevallen (meiden die veel te vroeg een kind hebben gekregen, die lachen van buiten maar huilen van binnen, enz.), maar dan denken wij altijd weer: er zijn toch ook andere manieren?! Moeten we uberhaupt medelijden hebben? Of moeten we er gewoon om blijven lachen? Uitlachen welteverstaand. Sommige mensen zeggen ook: dit is niet het echte Thailand. Nee, duh. Dat weten wij ook wel. En de Wallen zijn ook niet het echte Nederland. Maar het is wel een deel van Nederland. En dat geldt ook voor al die plaatsen zoals Pattaya. Dit is wel een deel van Thailand. We hebben ook genoten van Pattaya, zonder de prostituees, zonder de sekstoeristen, zonder de Go Go bars. Het is er - voor ons - veilig, de stad slaapt nooit, je kunt er prima eten en drinken, het is er gezellig en de hotels zijn er in overvloed. Maar we zagen ook een donkere kant toen een veel te oude man (70+) ongegeneerd stond te sjansen, flirten, knuffelen met veeeel te jonge meiden (+/- 18 jaar). Tja, als men dat bedoelt met ".. bad guys go to Pattaya". Misschien hebben we hiermee al teveel gezegd en trappen we iemand tegen de zere schenen. Goed, het zij zo. Er is niks persoonlijks aan onze constateringen. Het zijn louter bevindingen, feiten en ... tja, onze (voor)oordelen.

Voor ons gevoel is het verhaal nu aanmerkelijk korter, dus het gaat de goede kant op ;). We hebben absoluut geen spijt gehad van onze keuze om het hotel in Phuket te annuleren en naar Pattaya te gaan. We hebben gekregen wat we wilden en we wisten wat we konden verwachten. We gaan ons nu klaar maken om naar Bangkok te gaan, over twee uur staat de taxi klaar en vertrekken we naar onze laatste bestemming. Nog maar een paar dagen en dan zit onze reis erop. Hopelijk kunnen we in Bangkok nog een laatste verslag schrijven en dan zit ook deze waarbenjij.nu erop. Oh, en we zagen dat het in Nederland zoveel regent. Bah bah, het zal wel tegen gaan vallen om na twee maanden zon weer terug in de kou en regen te komen. Daar staat wel de warmte van onze familie en vrienden tegenover, die we uiteraard gemist hebben. Tot dan