Met de trein door Thailand

Altijd leuk, een lange treinreis. De trein vertrok al om 08:45u vanuit Chiang Mai naar Bangkok. Wij moesten eruit in Ayuthaya, een reis van - op papier - tien uur. Als kleine kinderen verheugden we ons er al een beetje op, benieuwd wat ons te wachten staat aan voorbijschietend landschap en alles wat daarbij hoort. Uiteindelijk komen we niet verder dan de volgende beschrijving van het landschap: groen. Grote bomen, kleine bomen, bosjes en nog meer groen. Natuurlijk, mooi en prachtig. Maar na tien uur groen, kunnen we de kleur groen voorlopig wel even opzij zetten. En wat doe je dan, tien uur lang in zo'n trein? Tja, elkaar een beetje irriteren, boekje lezen, slapen en naar andere mensen kijken. De trein waar wij in zaten had genummerde stoelen, zoals in een vliegtuig, en het nummer op je kaartje is jouw vaste stoel voor de reis. Dit wordt door de hoofdconducteur bijgehouden in een schriftje met handgetekende kolommen. Zelfs de NS zou hier een digitale oplossing voor bedenken. Een ander groot verschil met onze Nederlandse Spoorwegen is de signalering. In Nederland wordt gewerkt met geavanceerde groene en rode 'verkeers'-lichten, in Thailand werkt men met groene en rode vlaggetjes. Van spoorbomen hebben ze hier ook nog nooit gehoord, ze maken gewoon een drempel bij een spoorwegovergang in de hoop dat iemand hard genoeg afremt voor de drempel (en voor de passerende trein).

Ietsje later dan gepland (dus toch een overeenkomst met de NS!) arriveerden we in Ayuthaya. Ayuthaya is een voormalig hoofdstad in het oude Thailand dat toen nog Siam heette. Verder is Ayuthaya niet meer dan een (noodzakelijke) tussenstop voor reizen van en naar het noorden. Dus ook voor ons. Omdat het al laat was, 19:30u en de kans op een succesvolle volgende aansluiting (wederom een overeenkomst met de NS, of wordt het nu vervelend?) naar Kanchanaburi, besloten we de nacht in Ayuthaya door te brengen. Ons oog viel in de Lonely Planet, inmiddels onze reisbijbel, op Guesthouse Baan Lotus. Er was nog plek en we waren van harte welkom. Daar aangekomen werden we begroet door een lieve, oude Thaise vrouw die prima - maar heel langzaam - Engels spreekt. Ze was ook vergeetachtig, merkten we. Bij het inchecken kregen we kamer B6 toegewezen, maar toen we naar boven liepen wees ze ons naar B7. Whatever, er stond een bed, we hadden airco en een badkamer. Even opfrissen en op zoek naar eten. Dat was nog een hele opgave in deze voormalige hoofdstad. De straten waren volledig uitgestorven en het lukte ons gewoon niet, terwijl we toch wel aardig in het centrum zaten, om een (fatsoenlijke) eetgelegenheid te vinden. Dan maar naar de 7/11 (wat een uitkomst is dat!) en we hebben ons diner laten bestaan uit witte boterhammen met boter en kaas. Heerlijk, zo'n Hollandse maaltijd.

We hadden nog wat brood en kaas over, dus dat was dan ook ons ontbijt van de volgende dag. We stonden op tijd op om vervoer te regelen naar Kanchanburi. Op het moment dat het een beetje tegen leek te zitten met deze zoektocht en we ons al min of meer hadden neergelegd bij nog een dagje Ayuthaya, kwamen we op de terugweg naar onze guesthouse een reisbureautje tegen dat toevallig nog twee plaatsen over had voor een ritje dat over een kwartier zou plaats vinden. Hup, wij snel onze spullen pakken en mee. We mochten naast de bestuurder zitten en die zette ons drie uur later af bij Blue Star Guesthouse.

Kanchanaburi is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en is een stad vergelijkbaar met Etten-Leur qua grootte en inwonersaantal. Kanchanaburi is vooral bekend door de film "The Bridge Over The River Kwai" van David Lean uit 1957. Even een stukje geschiedenis jongens en meisjes: Bij het aanleggen van deze brug tijdens WO2 door de Japanners kwamen veel dwangarbeiders om het leven, waaronder ook Nederlanders maar vooral Aziaten, Australiers en Engelsen. De stad kent een aantal monumenten en musea die hiermee gerelateerd zijn.

Onze guesthouse is gelegen aan de rivier Khwae Yai en bestaat uit schattige houten cottages op houten bamboepalen die in het water staan. We konden onze cottage bereiken via een bruggetje en een trapje. Ook hier hadden we airco, wat toch wel een primaire eis aan het worden is. Nadat we gesetteld waren gingen we op zoek naar eten en we belandden in de enige niet-Aziatische eettent waarvan we de naam niet weten. Het menu bestaat uit pizza, pizza en pizza. Richard had hier niet zoveel zin in, maar hielp Latoya toch wel erg graag mee met opeten. Het tentje wordt gerund door een Zwitser die beperkt Engels spreekt. Richard zette zijn beste beentje voor, bestelde in vloeiend Frans een pizza en raakte aan de praat met deze sympathieke man die dacht dat Richard Canadees is (net als in Mexico twee jaar geleden). Na het eten vond Richard het onderhand wel tijd voor een Thaise massage, maar durfde nog niet "all the way" te gaan. We liepen de eerste de beste massagesalon in (er zitten er werkelijk honderden) en Richard gaf zijn wensen door: rug, schouders en nek graag. De twee dames gingen achter de schermen in overleg en de leukste van de twee kwam terug met een blauwe teil met lauw water waarin Richard's voeten werden gewassen. Daarna mocht meneer plaats nemen op een matras, het gordijn ging dicht en Richard werd goed en hardhandig bewerkt. Helemaal als herboren kwam hij een uur later terug en we werden uitgezwaaid met een bakje thee.

De volgende ochtend op tijd opgestaan en, ondanks het echec van Chiang Mai, weer een scooter gehuurd. Dit keer een automatisch, dus Richard mocht het schakelen achterwege laten. We maakten een tochtje door Kanchanaburi langs de eerder genoemde brug, we bezochten een begraafplaats waar duizenden (onder andere ook Nederlanders) overledenen zijn begraven en een museum. Door de eenrichtingswegen en een gebrek aan duidelijke navigatie konden we de begraafplaats in eerste instantie niet vinden en waren we er, naar later bleek, een aantal keer voorbij gereden. Dit blijkbaar tot irritatie van de dienstdoende politieagent bij de begraafplaats en we werden aan de kant gedirigeerd. Vanwege de warmte had Richard ook even zijn helm afgedaan en we dachten dat dat de reden was, maar aangezien half Thailand zonder helm op een scooter rijdt was dat minder waarschijnlijk. Nou spreekt de gemiddelde Thai al heel belabberd Engels en is het moeilijk te verstaan, maar een Thai met mondkapje op is gewoon niet te doen. Wat het geval was met meneer agent. Nadat hij mompelde "where you from" en inzag dat ook Latoya geen Thai sprak, hadden we al door dat dit niet echt veel opschoot en uiteindelijk mochten we ook gewoon weer gaan. Wel met helm op. De rest van de middag hebben we rondgereden in de omgeving buiten Kanchanaburi, zonder veel spektakel. Wel mocht Latoya van Richard nog even scooter rijden, op een verlaten zandweggetje waar geen verkeer kwam. Ondanks Latoya's eerdere gelach tijdens het echec van Chiang Mai, bakte zij er ook weinig van waarna we beide concludeerden dat alleen Richard nog zou rijden. 's Avonds was in Kanchanaburi weinig te beleven. De hoofdstraat bestaat uit een tientallen restaurants, een soort Engelse pub en drie wat louche cafeetjes waar gewillige Thaise dames fluiten naar elke blanke man die langsloopt. Zo ook naar Richard, maar alleen als Latoya er niet of ver achter loopt.

Op 10 november (toevallig weten we deze datum, omdat 11-11 een herdenkingsdag is bij de Hellfire Pass) hadden we een tour geregeld met KTC, het enige reisbureau van Kanchanaburi. Onze eerste stop was bij het nationale park van Erawan, waar de zeven verdiepingen tellende waterval het absolute hoogtepunt is. Onze gids leidde ons naar de tweede verdieping waarna hij ons drie uur de tijd gaf om onze eigen ding te doen. Zo avontuurlijk als wij (of eigenlijk, Richard) zijn, besloten we om naar de zevende verdieping te gaan. Deze tocht van zo'n 2 km. ging via stijle paden, wortels van bomen en door al het groen van een jungle. Uiteraard onder toeziend oog van de plaatselijke bewoners, een stelletje bosapen. Bij de zesde verdieping aangekomen ging bij Latoya de conditie opspelen en we besloten terug naar beneden te gaan. We waren al ruim een uur aan het klimmen, dus ook nog een uurtje terug en dan konden we de resterende tijd heerlijk zwemmen in het schone bergwater van de waterval. Ons oog viel op een prachtige plas zo rond de derde verdieping waar nog weinig zwemmers waren. Richard ging als eerst en bij het betreden van het water kwamen alle vissen op hem af en gingen aan zijn voet bijten. Wat een raar gevoel! Deze vissen staan bekend als zogenaamde massagevissen en bijten/zuigen zich vast aan het lichaam, vooral de voeten en onderbenen zijn blijkbaar erg lekker. Even later ging ook Latoya en zij had een plaatselijk record met liefst tien vissen aan 1 voet!
Na de watervallen gingen we naar de Hellfire Pass, een 1200 meter lange en vijf meter brede passage door een berg die onder erbarmerlijke omstandigheden door dwangarbeiders is uitgehakt tijdens WO2 ten behoeve van de spoorlijn. Vervolgens nog een bezoekje aan een grot en uiteindelijk met de trein terug naar Kanchanaburi over de Birma spoorlijn. Deze spoorlijn is eigenlijk het centrale onderwerp waar alles mee gelinkt is: de brug, de hellfire pass, de begraafplaatsen en alle museums. Deze spoorlijn, Death Railway, moest de verbinding gaan worden voor de Japanners tussen Birma en Centraal-Thailand. Tijdens de aanleg stierven gemiddeld 75 arbeiders per dag! Er zijn meer cijfers, welke werkelijk schrikbarend zijn en ongetwijfeld op internet zijn terug te vinden. Op het eind van deze zware dag zijn we wat gaan eten. Na het eten ging Richard weer terug naar zijn masseuse en koos dit keer voor een traditionele Thaise massage. Wat blauwe plekken en nieuwe bewegingen (rechtervoet in linkerknieholte en vervolgens rechterknie naar rechterarm....) rijker, kwam hij terug bij Latoya die in het internetcafe op zoek was gegaan naar wat informatie over een relaxt oord om de laatste week in Thailand te verblijven.

De laatste volledige dag in Kanchanaburi gingen we naar de floating market van Damnoen Saduak. Allerlei bootjes met fruit, groenten en andere producten varen in kleine bootjes door de kanalen. We stapten met zijn 2en in een bootje en werden voortgedreven door een local. We kochten wat fruit en begroetten hier en daar een vriendelijk lachende verkoper. Toen we terug gingen kwamen we door een dorpje aan het water en zagen we het dagelijkse leven wat zich daar afspeelt, een oude vrouw die zich wast in de rivier. Dezelfde rivier als waar de markt bedreven wordt, erg smerig en vol met troep, fruitresten en noem maar op. Na de boodschappen reden we terug naar Kanchanaburi maar we kwamen onderweg toevallig langs een snake farm waar een cobra show werd uitgevoerd. Veel slangen en het hoogtepunt van de show was Snake Man, die in zijn eentje drie giftige slangen wist te vangen. De eerste met zijn linkerhand, de tweede met zijn rechterhand en, deze twee vasthoudend, de derde met zijn mond! Echt waar. We kwamen halverwege de middag terug en het was bloedheet. Aangezien we de volgende dag weer weg zouden gaan, besloten we om naar onze kamer (airco!) te gaan om onze spulletjes in te pakken en de kamer een beetje fatsoenlijk achter te laten. 's Avonds namen we afscheid van de vriendelijke Zwitser die Kinet heet en hebben we hem alvast geinformeerd over de komst van Monique en Yann ;) die zeker wel een pizzaatje lusten. Tijdens het eten waren we ook getuige van het reilen en zeilen in de nabij gelegen cafes met prostituees. Oude mannen riepen jonge Thaise meiden om beurten bij hun om ze vervolgens als oud vuil weer opzij te zetten als de dame niet bevalt.

De andere ochtend ging al om 6u de wekker. We werden om 7u opgehaald door Mr. Chaa, een lokale ondernemer die taxi rijdt. Hij en zijn vriendin brachten ons naar Nakhon Pathom waarom 09:18u de trein vertrok naar het zuiden. Richard had de avond ervoor een mooi boek aangeschaft bij een tweedehands boekwinkel, Het Meisje Met De Negen Pruiken en was helemaal verheugd om deze in de trein te lezen. Latoya ging zich bezig houden met naar buiten kijken. Na een uurtje, bij bladzijde 69 om precies te zijn, sprong Richard uit zijn stoel van verbazing. Waar zijn bladzijde 70 t/m 74? En waar is bladzijde 213 t/m het einde? Op de laatste bladzijde (die handig verstopt was in de uitklapbare kaft) was met pen geschreven "last ten pages are missing". Bedankt. Wat een miskoop voor drie euro.

We kwamen met ruim een uur vertraging om 17:30u in Surat Thani aan. In tegenstelling tot wat we in Ayuthaya gedaan hadden (verblijven en dag later weer weg), kozen we ervoor om gelijk door te reizen naar Krabi. Surat Thani ligt aan de oostkust van het zuiden van Thailand en Krabi aan de westkust. Op de kaart lijkt het een peuleschil, qua afstand. Maar in werkelijkheid is dit een afstand van ruim drie uur. Nadat we waren uitgestapt werden we direct aangesproken door zogenaamde touts (mensen die je aanspreken waar je heen wil en je hiermee kunnen helpen, uiteraard tegen betaling, provisie, commissie, etc.). Aangezien wij zelf niet zo 1, 2, 3 een betere optie hadden om naar Krabi te gaan, besloten we om met zo'n tout mee te gaan. We werden in een open minibusje gepropt met twee Duitsers en twee Engelsen. Na twintig minuten waren we 'ergens' en werden we overgeladen naar een tweede open minibusje met een Fins-Guatamalaans koppel. We dachten dat wij een opmerkelijk stel zijn, maar zij kunnen er ook wat van. Vervolgens kwamen we in een grote touringbus terecht die om 18:20u zou vertrekken naar Krabi. Drie uur later arriveerden we bij een donkere parkeerplaats en we stapten uit, gevolgd door het andere koppel en nog twee meiden. Daar waren toevallig (?) nog wat mensen aanwezig die een taxi konden regelen naar Downtown Krabi. Het koppel en de twee meiden konden elkaar verstaan, aangezien de twee meiden ook Fins zijn. Zo kom je nooit Finnen tegen, nu, om 21:20u in de middle of nowhere ergens in de buurt van Krabi, sta je tussen drie Finnen. Het kan verkeren. We hadden inmiddels een guesthouse gevonden waar nog een kamer vrij was en een kwartier later werden we er afgezet door de taxi. Ook het andere koppeltje ging naar hetzelfde guesthouse als ons, ze hadden eigenlijk een verblijf bij een resort geboekt maar waren een dag te vroeg dus konden nog wel een verblijfplaats gebruiken. De Finse meiden werden elders gedropt. Rest van de avond gegeten en geslapen, overigens in een prima kamer met airco en roomservice.

Het is de bedoeling dat we hier, vanuit Krabi, een week lang verschillende tours gaan ondernemen en dan vooral naar en langs de eilanden die hier voor de kust liggen. Deze kust staat bekend als de Andaman kust en enkele bekende plekken zijn Ko Phi Phi, Ko Tapu (James Bond Island, waar de film The Man With The Golden Gun is opgenomen) en Maya Beach (waar de film The Beach is opgenomen).

De eerste dag hebben we eerst uitgeslapen. We werden om 11u wakker en gingen op ons gemakje ontbijten bij de buren van 89, een vrolijk cafe met internet en elke avond een film op TV. Ook de lunch werd genuttigd bij 89 en ondertussen hadden we de eerste tour vastgelegd voor morgen. Inmiddels hebben we ook een tour voor maandag en morgen zullen we een tour op zondag vastleggen. Met de gezondheid is inmiddels alles wel weer onder controle. We wagen ons weer langzaam aan de Thaise maaltijden en zelfs Richard durft een (beetje) heet te eten.

Nou we gaan nog even een filmpje kijken en een drankje doen bij 89.

De groeten daar en, oh ja, het heeft hier vandaag geregend. Een half uur lang!!