Dat was Aso

Nadat we de regio Kansai vanuit Shin-Osaka hadden bezocht was het nu de beurt aan het eiland Kyushu. Per shinkansen vertrokken we vanuit Shin-Osaka naar Fukuoka, de grootste en tevens hoofdstad van het eiland. In Fukuoka stapten we over naar een andere trein die ons bracht naar Kumamoto, met haar 600.000 inwoners 1 van de 'grotere' steden van Kyushu.

Na aankomst hebben we in Kumamoto nog twee dagen vertoefd, van waaruit we een poging ondernamen om een bezoek te brengen aan Beppu en Aso. Beppu ligt in het uiterste oosten van Kyushu en met een lokaal boemeltreintje dat overal stopt, zouden we er vanuit Kumamoto binnen drie uur kunnen zijn. Het was een apart tochtje door de bergen waarbij de trein een aantal keer voor- en achteruit op hetzelfde spoor ging. We zaten de eerste keer dan ook opmerkelijk te kijken toen de machinist halverwege de treinrit de trein stil zette, uit zijn hok kwam, door de trein liep naar zijn hok aan de andere kant van de trein en de reis weer voortzette. Het plan Beppu werd echter verstoord omdat we in Aso moesten overstappen en twee uur moesten wachten, wat we niet zo zagen zitten. We besloten ter plekke om gebruik te maken van de stop in Aso en poogden een bezoek aan Aso-san, een 1592 meter hoge vulkaan met een enorme caldera (ook voor ons een nieuw woord in ons vocabulair, betekent kort gezegd: krater). De vulkaan was voor het laatst actief in 1991 en bestaat uit een vijftal bergen. Met de bus gingen we vanuit het station naar boven waar we via een kabelbaan tot op 100 meter van de krater konden komen, die we te voet af moesten leggen.

Het stuk met de bus ging nog zonder problemen, hoewel het onderweg naar boven steeds mistiger werd. Bij de kabelbaan aangekomen werden we echter geconfronteerd met een teleurstelling: de trip ging niet door! Samen met twee andere koppels bespraken we deze deceptie en namen we wat activiteiten in de regio door. We besloten niet bij de pakken neer te zitten en met het boemeltreintje terug naar Kumamoto te gaan. De dag was nog jong en onderweg viel onze keuze op Kagoshima, van waaruit we een overstap met een boot naar een eiland met een andere vulkaan, Sukaraijma, konden maken. Deze 1117 meter hoge vulkaan is een van de meest actieve op aarde, getuige een constante rookwolk uit de krater. Helaas waren we relatief laat aangekomen in Kagoshima waardoor we nog slechts een uur naar de vulkaan konden kijken.

Omdat we de teleurstelling van Aso nog niet helemaal hadden verwerkt besloten we de tweede dag nog eens een poging te wagen. Gelukkig hadden we deze keer meer geluk want het was een prachtige maar koude dag. Helaas was de inhoud van de krater niet goed te zien, er kwam alleen enorme rook uit de vulkaan en door de stank van zwaveldamp konden we niet lang achtereenvolgens bij de krater staan. Het uitzicht en de omgeving was verder prachtig, mede door de zojuist gevallen sneeuw. Terug in Kumamoto kwamen we een van de stelletjes van de eerste dag Aso (Francois en Sung-A) voor de vierde keer deze vakantie tegen en het was nog even gezellig.

Na drie nachten namen we afscheid van Kumamoto en het eiland Kyushu. De volgende bestemming was Okayama, een treinreis van 3,5 uur verder. In Okayama hebben we een bezoek gebracht aan een zwart (spook-) kasteel en de Japanse tuinen. Deze tuinen behoren volgens insiders tot een van de mooiste tuinen van Japan. Zelfs in de winter onder herftse omstandigheden was de schoonheid van deze tuinen zeker waarneembaar. Een geplande fietstocht buiten Okayama door de achterlanden liep helaas uit op een fiasco. Met de trein togen we naar een dorpje op een half uur buiten Okayama, waar een fietsenverhuurbedrijfje zit. Het fietsen in Nara was ons zo goed bevallen, dat we ons vol enthousiasme meldden bij dit 'bedrijfje', dat huis hield in een garagebox met slechts een handjevol fietsen die niet geschikt leken voor de verhuur. Verder geen kenmerken die lijken op serieuze bedrijfsvoering en we keken rond in de garagebox tot we door een oud, nukkig mannetje in het Japans werden aangesproken. Wat meneer zei was niet bekend, het kwam er op neer dat het niet mogelijk was een fiets te huren... daar ging ons sportieve initiatief. Dan maar met de trein verder.

Vanuit Okayama vertrokken we een dag later via Hiroshima naar het eiland Miyajima dat bekend staat om de 'drijvende' tempelpoort op een enkele meters van de kust. Deze toeristische trekpleister bevat een aantal tempels, waarvoor we uiteraard niet kwamen, en een berg genaamd Mt. Misen. Deze Mt. Misen is niet zo heel hoog, slechts 535 meter, maar heeft prachtige uitzichten op de kust van het 'vaste' land en op de eilanden er om heen in de Inlandse Zee. Omdat Latoya nog niet helemaal hersteld is van haar enkelblessure gingen we met een kabelbaan omhoog tot 400 meter, waarna we de overige 135 meter moesten klimmen. Dit ging redelijk goed en we kregen ambitie om de weg terug naar beneden zonder kabelbaan en helemaal op eigen kracht uit te voeren. Helaas konden we niet alle uitzichten vastleggen, omdat de batterij van de camera het liet afweten...

Ook Okayama lieten we na drie dagen voor gezien en de volgende bestemming was Nagano, voor velen Westerlingen een bekende plaats door de Olympische Winterspelen in 1998. De vijf uur durende treinreis was lang, maar tijdens gedeeltes van de reis was het uitzicht adembenemend mooi. De tocht bracht ons vanuit Nagoya door een mooi vallei waar rivieren, hoge bomen, bergen en grote rotsblokken het panorama bepaalden. Zelfs Richard, die al vijf van zijn zeven boeken uit heeft, was even afgeleid van zijn leesvoer. En zelfs Latoya, die normaal vijf van de vijf uur in dromenland zou zijn was klaarwakker bij het passeren van dit natuurschoon.

Voordat we terug naar Tokyo gaan is Nagano onze laatste bestemming en we zullen de komende twee dagen hopelijk getuigen zijn van de mooie omgeving van Nagano-ken.

Tot later.