Wat een begankenis

Op een kleine vertraging van een uur in Dubai na is de heenreis zonder problemen of noemenswaardigheden verlopen. Ondanks de riante positie in het vliegtuig (3 stoelen voor ons 2 op beide vluchten) blijft het ongemakkelijk zitten en lastig manouvreren. We landden om 19u plaatselijke tijd op Narita Airport, zo'n 60 km. van het centrum Tokyo. Het hotel Sunroute Plaza in Shinjuku hadden we in Nederland gereserveerd en we kwamen er kort voor vertrek achter dat een rechtstreekse busverbinding naar dit hotel is. Very nice na zo'n lange trip om niet teveel na te hoeven denken en gewoon de buschauffeur z'n werk voor ons te kunnen laten doen.

Vrijwel onmiddelijk werd duidelijk hoe gestructureerd, beleefd en traditioneel de Japanners zijn. Alle passagiers voor de bus stonden keurig gesorteerd op een rijtje gecategoriseerd voor bus 1 (rij 1) t/m bus 3 (rij 3). Wij sloten vermoeid maar vrolijk aan in onze rij, de bagage werd met veel zorg overgedragen aan de mannen(tjes) van de bagage en de bus vertrok. De mannen van de bagage zwaaiden de bus uit gevolgd met een eervolle buiging.

Na een busrit van 2u kwamen we aan in Shinjuku, een van de vele kloppende harten die Tokyo kent. We hadden honger, pakten wat te eten in een van de talrijke eetgelegenheden, wisten uiteraard nog niet wat we bestelden, maar het zag eruit als soep, noodles en champignonnen. Vervolgens op tijd naar bed.

Vrijdag, zaterdag en zondag stonden in het teken van het verkennen van Tokyo, wat een mega grote stad zeg! En wat een boel mensen! Overal waar je loopt, op werkelijk elk moment van de dag ontkom je niet aan de gigantische mensenmass's. Iedereen loopt elkaar ondersteboven, botst van voor en achter tegen elkaar aan maar daar kan men blijkbaar mee leven en we hebben nog niemand geirriteerd of boos zien worden.

Omdat Japan, in tegenstelling tot Thailand en Indonesie, een relatief duur land is om te reizen hebben we voor onszelf naar aanleiding van dag 1 een budgetje opgesteld. Hier houden we ons tot nu toe simpel gezegd niet aan. De eerste dag hadden we ontbeten in een shopping mall op een foodcourt, heerlijke noodlesoep! We hebben onze Japan Railway Pass opgehaald, hiermee kunnen we 21 dagen lang onbeperkt gebruik maken van het treinnetwerk van JR door heel Japan en van de JR-lijn in Tokyo. Kort gezegd: ideaal. Uiteraard hebben we 'onze' wijk verkend en vervolgens een uitstapje met de metro naar Shibuya, bekend van het superdrukke voetgangerskruispunt met zebrapaden kriskras door elkaar. We begonnen de avond in een sushibar waar de sushi op een lopende band aan je neus voorbij kwam. Erg gezellig met alle gasten aan de ronde tafel. En we sloten de avond af in de drukke steegjes in Shibuya waar de neonlichten, krijsende meisjes met piepstem en harde stereogeluiden je zintuigen op de proef stellen. Toya kon het niet laten om een speelhal in te duiken waar we prachtige foto's hebben laten maken (en bewerkt hebben).

Zaterdag hebben we een tempel in Meiji Jingu-gyoen bezocht, waar we plots getuige waren van een bruiloft. Vervolgens naar het naburige Yoyogi-park dat bekend staat om de vele jongeren die daar actief zijn (dansen, sporten, theater, enz.). Mede door het prachtige weer een leuke middag! 's Avonds door de wijk Akihabara geslenterd, langs de vele electronicashops nadat we in Ginza tevergeefs op zoek gingen naar het Sony-gebouw. De avond afgesloten met een lekkere maaltijd in een shopping mall. Het is soms verbazingwekkend hoeveel eettentjes er in Tokyo zijn, kwaliteit is natuurlijk op basis van smaak en voorkeur maar de eettentjes in de shopping malls zijn in ons ogen absoluut het aanraden waard.

Zondagochtend weer vroeg uit de veren om het op papier traditionele Ueno te bezoeken. Hier zijn we, samen met honderden Japanners door een park gelopen, hebben we kansloos een technologisch museum bezocht waar geen woord Engels gesproken/geschreven werd en zijn we over een vlooienmarkt gelopen waar ze heerlijke inktvissen verkochten. Vervolgens door naar Asakusa waar we een rondleiding bij een tempel kregen van vier studenten die dit als opdracht voor school moest uitvoeren. Wij zijn de moeilijksten niet en lieten ons keurig begeleiden. Het communiceren in het Engels was wat stroefjes, maar nog altijd beter dan de gemiddelde Japanner die we op straat tegenkomen.

Ondanks onze jetlag (elke avond stipt om 3u wakker en dan pas om 6u weer kunnen slapen) worden we elke ochtend fluitend vroeg wakker en hebben we maandag onze avontuurlijke schoenen aangetrokken. We stapten in de trein naar Ome waar overstapten in een kleinere trein naar Mitake. In Mitake stapten we in de bus die ons bracht naar een kabelbaan om de berg Mitake-san te 'beklimmen'. Een klim van ongeveer een uur verder bracht ons bij een mooie tempel, met mooi uitzicht en een verbazingwekkende stilte. Een genot na de drukte van Tokyo. Terug naar beneden ging uiteraard een stuk gemakkelijker en we kachelden weer vrolijk met dezelfde treintjes terug naar Shinjuku. Gisteravond heerlijk gegeten in een Italiaans restaurant met Japanse invloeden, Toya een spaghetti spinazie en Richard een spaghetti carbonara. Af en toe een welkome afleiding van de Japanse keuken.

We hebben het erg naar ons zin en voelen ons soms echt een beetje op een andere wereld. Niet zozeer vanwege het land, meer vanwege de mensen. De Japanners zijn in veel dingen zoveel anders dan ons, westerlingen. De mensen zijn hier ontzettend beleefd en netjes, we hebben in korte tijd nog nooit zoveel gebogen als nu, vandaar misschien de rugpijn. Alles loopt ontzettend gestructureerd, het is een veel gehoord of gelezen feit maar ook de treinen en bussen rijden gewoon op tijd. Een verademing. Een buschauffeur die 10 seconden eerder wilde vertrekken dan de aangegeven vertrektijd werd hierop aangesproken door een collega en werd dringend (op zijn horloge tikkend) verzocht te blijven wachten tot het tijd was. Waarna ze al buigend afscheid van elkaar namen. Op roltrappen staat iedereen links, zodat degene met haast er rechts langs kan. Een mooi bruggetje naar het begrip haast, iedereen heeft haast. Vandaar dat in Japan zoveel koude koffie wordt gedronken, denkt Richard. Japanners staan volgens ons ook niet graag voor verassingen, bij het bezoeken van een restaurant staan de plastic gerechten voorzien van de broodnodige kleurencombinaties in de vitrines. Zo weet je altijd wat je voorgeschoteld krijgt. Voor ons ook makkelijk omdat praktisch niemand meer dan drie Engelse woorden aangesloten in logische volgorde achter elkaar kan uitspreken. Latoya wordt wederom regelmatig voor een Japanse aangezien maar de enige overeenkomende manier van communiceren is beleefd lachen en buigen. Een gezamenlijke hobby van iedere Japanner is slapen in de trein/metro en spelen met hun mobieltje. Ze hebben ook allemaal dezelfde en allemaal versierd met een vrolijk soort van sleutelhangertje. Uiteraard hebben we ook 'slechte manieren' opgemerkt bij de Japanners en konden er (naast het gehaast) al 1 vinden: slurpen. Geen Japanner die noodles of noodlesoep eet zonder te slurpen. Latoya probeert het wel, maar kan het niet. Richard heeft er niet zoveel moeite mee. Zelfde als het eten met stokjes, dat moet Latoya ook nog onder de knie krijgen.

Morgen gaan we nog een dagtrip doen buiten Tokyo, we weten nog niet echt wat. De dag erna gaan we met de shinkansen (sneltrein) naar Osaka, onze volgende verblijfplaats. Van daaruit zullen we de regio Kansai proberen te verkennen.

Tot over een paar dagen en voor iedereen in NL: veel plezier in de sneeuw.