Let it Shrine, let it Shrine, let it Shrine!

Dinsdag hadden we de gehele dag besteed aan het zoeken naar een volgende verblijfplaats, wat overigens niet meevalt gezien het enorme prijsniveau in dit land, waarna we 's avonds even lekker wilde chillen in een tentje genaamd Insomnia in de wijk Shibuya. Deze tent werd aangeraden in de Lonely Planet en trok ons wel aan. Nadat we ruim een uur hadden gezocht, hadden we Insomnia ergens in een gebouw onder de begane grond gevonden. We werden hartstochtelijk ontvangen door een jongeman die in gebrekkig Engels en met handen en voeten vroeg of we onze schoenen uit wilden doen voordat we naar binnen gingen. Latoya had haar eerste veter al los en meneertje vroeg ineens om 'charge'. Richard keek raar op en vroeg 'charge?' waarop de gastheer wees naar het bord achter hem waarop een schoen getekend stond met daarbij een Yen-teken en het cijfer 5 ervoor. Oftewel bijna vijf euro om je schoenen in te leveren?! Richard trok Latoya met haar losse veter mee en bedankte vriendelijk voor de aangeboden 'service'.

Nadat we de dinsdag hadden besteed aan het zoeken naar een volgende verblijfplaats konden we er woensdag met een gerust hart op uit. Onze keuze was gevallen op Mount Fuji (Fuji-san in het Japans), met haar 3.776,24 meter de hoogste berg van Japan en tevens een actieve vulkaan die voor het laatst is uitgebarsten in 1708. Op kraakheldere dagen is Fuji-san vanuit Tokyo te zien, dat geluk hadden wij niet vandaar dat we het van dichterbij gingen proberen. We namen de trein naar Fujiyoshida, het dorpje met dichtsbijzijnde treinstation bij Fuji-san en liepen vanuit daar eerst twee kilometer naar de Fuji Sengen Shrine (shrine is Engels voor schrijn en schrijn is in de Japanse context een Shintoistische tempel of heiligdom). We wisten dat we de berg zelf niet konden/mochten beklimmen, het klimseizoen is namelijk in de maanden juli en augustus, daarom was het onze ambitie om naar de voet van de berg te wandelen. Vanaf de shrine vingen we aan met de Yoshida Guchi trail, een originele en traditionele pelgrimsroute van meer dan 500 jaar oud.

Zoals altijd beginnen we opgewekt aan onze route en Latoya loopt huppelend en zingend (en mijn tante uit Marokko, ja die komt - hiep hoi!) naast Richard. Richard houdt wijselijk zijn mond en legt zijn wijsvinger op zijn getuite lippen, gebarend dat Toya een beetje rustig aan moet doen want we hebben nog een lange weg te gaan. De berg was weliswaar continue in zicht en leek vertrouwd dichtbij, maar naarmate de wandeling vorderde verdween Fuji-san achter de bomen en werd het Fuji-gone. Na ruim twee kilometer kregen we de volgende tegenslag te verwerken: het aangelegde voetpad hield er mee op en de weg veranderde in een stuk berm dat doorliep naar een bos. In plaats van vertrouwde bakstenen werden takken en bladeren onze ondergrond. De afstand tussen ons werd steeds groter, Richard liep voorop met een steeds groter wordende glimlach en toenemende zweetdruppels, Latoya volgde mopperend (stomme tak!) op een metertje of 20. Na ruim een half uur en kregen we de eerste optische meevaller: Fuji-san kwam weer in zicht! Even later verdween ze... tot we bij een kruispunt aankwamen en een bord zagen met alleen maar Japanse tekens, een pijltje naar een getekende berg en daaronder '1,1 km'. Aangezien we al een uur hadden gelopen en Richard uit zijn tijd van de Avondvierdaagse herrinerde dat een uur lopen gelijk stond aan ongeveer vijf kilometer, concludeerden de twee rekenwonders dat ze nog maar 1/5 uur te gaan hadden tot ze aan de voet van Fuji-san stonden! Twintig minuten later kwamen we aan bij een huisje dat, blijkbaar, normaal gesproken dient als laatste theehuisje voor de klimmers die de berg echt gaan beklimmen. Het was er echter volkomen uitgestorven en het enige wat we vonden was een bord met daarop getekend een pijltje naar een berg en 8 km.

Het was al twee uur 's middags en we waren volkomen uitgeput. Na het lezen van dit bord zonk de moed ons een beetje in de schoenen en we keerden terug, terug door de takken, bladeren, steentjes maar gelukkig bergafwaarts waardoor de twee gedesillusioneerde pelgrims binnen een klein uurtje terug bij de schrijn kwamen. Toen we terug bij het station waren, na in totaal ruim 15 km. te hebben gelopen stelde Richard voor om met de trein naar Kawaguchi-ko te gaan. Latoya wist niet wat ze hoorde, maar vermande zich en besloot toch maar mee te gaan. In Kawaguchi-ko schijnt namelijk een prachtig viewing point te zijn op een paar honderd meter hoogte van waaruit mooie uitzichten naar Fuji-san waar te nemen zijn. Gelukkig kregen we hiervan geen spijt.

Terug bij het hotel kregen nog een mooi staaltje wat-kan-er-gebeuren-als-je-geen-japans-spreekt. We hadden onze eerste stapel vuile was ingeleverd bij het hotel en mochten hiervoor het niet geringe bedrag van 6400 yen voor afrekenen... oftewel een kleine 60 euro! Gelukkig zaten we, toen we de rekening zagen maar om een lang verhaal kort te maken was het onze eigen schuld en we besloten vanaf nu alleen maar dit soort dingen te doen als er een Engelstalige lijst bij zit.

Donderdag pakten we al vroeg de shinkansen naar Shin-Osaka, een voorstad van het grote Osaka (2,65 miljoen inwoners). Nou ja, groot... na Tokyo (12,56 miljoen) is elke andere grote stad klein. Wat een genot zeg, in zo'n shinkansen. Boordevol beenruimte, trein rijdt op de minuut af op tijd en het gaat gewoon snel. Vier stops en drie uur verder arriveerden we in Shin-Osaka. Het door ons gereserveerde hotel was op nog geen vijf minuten lopen dus de overgang naar de nieuwe locatie verliep vrij soepel. 's Avonds doken we nog heel even Kyoto in om wat te eten en we belandden in een foodcourt waar we terecht kwamen in een Koreaans tentje waar uiteraard geen Engelse menukaart was... en uiteraard ging het mis. We kozen een gerecht wat bestond uit 8 verschillende bordjes en we wisten van geen enkel bordje wat er nou op lag. Het was kleurrijk, soms smaakte het naar vlees, soms naar vis en het meeste was niet echter lekker... de rekening loog er uiteindelijk ook niet om en ons dagbudget werd met 1 avondmaal met gemak gehaald. De bediening was, ondanks het beperkte Engels, wel enorm vriendelijk en zocht voor Richard met man en macht naar de Engelse vertaling van tofu.

Vrijdag en zaterdag doken we Kyoto dan echt in. Kyoto staat bekend om de ontelbare tempels en schrijnen en wordt ook wel de bakermat van de traditionele Japanse cultuur genoemd. Verschillende bouwwerken zijn ondergebracht in de Unesco Werelderfgoedlijst, echter na twee dagen tempels en schrijnen komen ook deze prachtige bouwwerken je zachtjes gezegd je neus uit. Dit neemt overigens niet weg dat een bezoek aan Kyoto absoluut een must-do is. Vrijdag eindigde overigens minder prettig met voor ons beide een (op het oog lichte) blessure. Tijdens het avondeten in een restaurant kon Richard plots zijn stoel niet meer uit! Het was hem in zijn rug 'geschoten' en zijn 's middags gekochte paraplu tegen het kleine regenbuitje kwam even goed van pas met het opstaan en verder voortbewegen. Ook Latoya was niet meer de fitste, vier dagen wandelen hebben gezorgd voor een overbelast en opgezwollen enkeltje. Beide mankementjes konden met hun laatste kracht nog wel een ijsje halen, strompelden naar het station van Kyoto waar Latoya onderweg op het perron werd ingehaald door een oud omaatje met een wandelstok.

Zaterdagavond waren we dus eventjes tempelmoe (een veel gebruikte term onder de reizigers door Azie) en besloten om zondag naar Hiroshima te gaan. De meesten die de naam Hiroshima horen of lezen denken gelijk aan 1 ding: atoombom. Niet lullig bedoeld maar dat is anno 2010 ook nog altijd de enige reden om naar deze stad te gaan. Alle naweeen van deze gruweldaad zijn terug te vinden in het Peace Memorial Park, gelegen in het uiterste westen van de stad. Na een treinreis van anderhalf uur (zalig, zonder vertraging! kan het niet vaak genoeg aanhalen, straks in Nederland is dat allemaal weer een utopie) en een klein ritje met de tram door de stad stapten we uit bij de tramhalte Genbaku Domu-mae, oftewel A-Bomb Dome. Vanuit deze halte liepen we onder een prachtig winters zonnetje, het was 20 graden die dag, naar het park en meteen viel onze zicht op wat men bedoelt met A-Bomb Dome. Een geraamte van wat ooit een gigantisch gebouw moest voorstellen, een geraamte van een voormalige industriele promotiehal dat gebouwd was in 1915. Dit geraamte staat op de plek waar op 6 augustus 1945 op 600 meter hoogte de enorme atoombom ontplofte en het leven verwoeste van duizenden kinderen, vrouwen, mannen, dieren, bomen... een hele stad. We liepen verder in de zon door het park waar vandaag kinderen speelden met hun vriendjes, jonge ouders met hun pasgeboren kinderen liepen, opaatjes en omaatjes op bankjes zitten, op deze plek waar 65 jaar geleden alles binnen een straal van 3 km. was vernietigd. Het Peace Memorial Museum gaf ons met enkele verschrikkelijke afbeeldingen en overblijfselen van die dag een waar kippenvelmoment en zorgde ervoor dat we het bezoek aan deze stad niet snel zullen vergeten.

Maandag was onze tempelvermoeidheid even voorbij en was het tijd voor iets vrolijkers. We gingen met de trein naar Nara, huurden een fiets en cruisten er vrolijk op los in deze voormalige hoofdstad van Japan. Na Kyoto is Nara de tweede culturele hoofdstad van Japan met liefst 8 vermeldingen op de lijst van Unesco, Kyoto heeft er blijkbaar 17. Nara heeft nog iets bijzonders, loslopende hertjes zonder gewei die elke voorbijganger zielig aankijken en hopen op iets te eten. Richard kon het niet laten, rammelde een keer met zijn zak met nootjes en kreeg gelijk de aandacht van enkele bambi's. Na de vele kilometers te voet was het zaligmakend om vandaag met fiets rond te rijden, de lokale bevolking moest wel geregeld aan de kant want deze twee snelheidsduivels hadden er zin in! Uiteindelijk sloten we de avond af in Osaka, waar we na het eten een matig ijsje (witte bonen in zoete sauce en vanille-ijs) aten, verdwaald raakten op het ondergrondse treinstation en gelukkig weer terug in ons hotel belandden waar we nu misbruik maken van het gratis internet!

Nu we hier zo'n 1,5 week zijn kunnen we ons al echte Japankenners noemen, ahum. We vergelijken deze reis vaak met onze vorige reis door Indonesie en Thailand en eigenlijk snijdt geen enkele vergelijking tussen die twee landen enerzijds en Japan anderzijds hout. Eigenlijk is Japan niet veel anders dan Nederland, Nederland 2 noemden we het al gekscherend. Tuurlijk is Japan enorm bergachtig, zijn de steden veel schoner, zijn de mensen zooooo ontzettend beleefd en gaat werkelijk ALLES volgens regels, protocollen, checklistjes, enz. Het grappigst van dit alles is het treinpersoneel: links en rechts kijken als ze uitstappen, de conducteur die buigend alle passagiers een prettige reis wenst na het verlaten van elke coupon, de spoorwachter die bij het arriveren van de trein bij het spoor met zijn wijsvinger eerst de richting aanwijst van waar de trein komt en vervolgens waar de trein heen gaat en ga zo maar door. Daarnaast is het opvallend hoeveel verschillende soorten zogenaamde gameboy-geluidjes er zijn in het openbaar vervoer, bij het naderen van het volgende station, bij het uitstappen, bij het arriveren van de volgende trein. Altijd weer een ander deuntje en altijd met de volumeknop ver open. Net als vorige week hebben we ook deze week een klein minpuntje aan de Japanners gevonden: ze lopen altijd in de weg. Komt het omdat het er zoveel zijn? We weten het niet, feit blijft dat overal waar je loopt je uit moet kijken dat je geen Japanner ondersteboven loopt. Eerst had vooral Richard er last van, maar nu ervaart zelfs Latoya dit. Onze tactiek is om er schuin achter te lopen, zodat je eenvoudig uitwijkt naar de kant waar je al loopt. Pech voor degene die achter je loopt dan ;).

Morgen vertrekken we om 10:59u (jaja, geen vertraging! dus op tijd zijn) naar onze volgende bestemming Kumamoto. Met de blessures gaat het gelukkig al een stuk beter. Met het uploaden van de foto's helaas niet. We zullen dit zsm proberen te plaatsen.

Tot de volgende update